Πρέπει κάπως ο καθένας μας να πεθάνει
Ο καθένας μας να ξαναγεννηθεί
Καταντήσαμε βρωμικοι τιποτένιοι
Σε τρόπο αφόρητο
Να μην μπορούμε να σταθούμε ειλικρινείς
Με τον εαυτό μας και με τους άλλους
Μια μόνη στιγμή
Μας πέθανε η ψευτιά
Πολύ πριν νιώσουμε τον φυσιολογικό θάνατο
Είμαστε από παιδιά χωρίς ντροπή χωρίς αγάπη
Τι λουλούδια τι έργα χρήσιμα
Μπορεί κατά συνέπεια να βγάλει η καρδιά μας;
Το φυσά και δεν κρυώνει η ψυχή μας
Που είναι τόσο μίζερη τόσο σακατεμένη
Και κανείς δεν τη βλέπει δεν την ακούει
Δεν της δίνει ένα χέρι
Σαν όλα τα τίμια να ρέπουνε προς την αυτοκτονία
Εφόσο χάσανε το θάρρος της ζωής μεα στους ανθρώπους
Άφησαν χάμω και ποδοπάτησαν τ’ όραμα της αιωνιότητας.