Πρέπει να συντριβεί η δύναμη του ανθρώπου.
Πρέπει να συντριβεί ανηλεώς. Το έλεος ας επακολουθήσει.
Ας πρώτα όμως συντριβεί ανηλεώς.
Πρέπει ο άνθρωπος να χάσει,
να δει τον εαυτό του να ρίχνει τα ζάρια
και να πιάνει περισσότερα ο άλλος,
ο άλλος να πιάνει περισσότερα,
και τότε να σηκωθεί
και να τα δώσει όλα και να μείνει
μόνο με τα κόκαλά του, μόνο με τα κόκαλά του,
μόνο με τα κόκαλά του,
και να ξανακουμπήσει το άδειο χέρι του στο χώμα
και να ξανανιώσει τη δύναμη του χώματος
πιο μεγάλη απ’ τη δική του
που δε θα είναι πια δύναμη
αλλά παραδοχή μιας άλλης.
Πρέπει ο άνθρωπος να συντριβεί
και να πεινάσει όσο δεν πείνασε ποτέ
για να διατηρήσει το νέο χορτασμό του
που θα διατηρεί την πείνα του ατόφια.
Γιατί ο άνθρωπος είναι προς συντριβήν
κι αυτό δεν ξεχνιέται.
ός η νιότη κι αν κοσμεί τα κόκαλα.

Μα τώρα ο λόγος για έναν έρωτα.

Πάθος παράνομο, ντυμένο στα κουρέλια, τα πόδια ανήμπορα να τρέξουν άλλο,
όλο το σώμα πληγωμένο από τ’ αγκάθια,
τα χέρια εξουσιασμένα απ’ το πείσμα των νεύρων και των κλειδώσεων,
πάθος λαχανιασμένο, μελανιασμένο,
αναζητώντας κρυψώνες μέσα στα φτερά των εντόμων,
μέσα στις κοιλιές των ερπετών,
στα δαιδαλώδη πετάγματα των πουλιών, στις μυθικές αποδημίες τους,
μες στους καρπούς και μέσα στους κορμούς,
στη σιωπή του χόρτου, στην απόκοσμη απομόνωση της ρίζας,
πάθος που χαράζει τη γραμμή του για ν’ αφήνει το σημάδι του
και τα `χει όλα εναντίον του και είναι εναντίον όλων
και λέει τ’ όνομά του και πνίγεται μες στ’ όνομά του και δεν υποχωρεί
και φτάνει ως εκεί που φτάνει το τέλος εκείνου που το κυνηγάει,
για ν’ αρχίσει από κει τη δική του ζωή,
ζωή μιας άλλης ζωής που τίποτε δεν κυνηγάει.

Το πάθος που,
όταν χτίστηκε ο κόσμος αυτός ,
παραμερίστηκε ως άλλου κόσμου.
Από σήμερα,
ό,τι ο κόσμος αυτός αρνείται,
είναι ζωή.