Μιας πεταλούδας τα φτερά
δανείστηκε μια μύγα.
Πετούσε και καμάρωνε
την ξένη ομορφιά της.

Δεν πήγε όμως σ’ ευωδιές,
σ’ ολάνθιστα λουλούδια.
Οι πεταλούδες ήξεραν,
θα την περιγελούσαν.

Τις άλλες μύγες ζήτησε,
να βρει να εντυπωσιάσει!
Μ’ αυτές την γνώριζαν καλά
και πιο πολύ γελούσαν.

Η αξία ποτέ δεν κρύβεται
αληθινή σαν είναι.
Η ένδεια και η κενότητα
την προβολή ζητάνε.
Εκεί στηρίζεται και ζει
η ασήμαντη ύπαρξή τους!