Πάλι σπαλέταις ζηλευταῖς, πάλι χρυσᾶ γαλόνια,
καὶ πάλι τὰ σπιρούνια των μᾶς τρίζουν οἱ σπαθᾶτοι,
πάλι τρικούβερτοι γαμπροὶ πηδοῦν μὲς στὰ σαλόνια
καὶ τὰ σπαθάκια των βροντοῦν καὶ μᾶς κυττοῦν ποζᾶτοι.
Ἀστράφτουν οἱ γιακάδες των ἀπὸ χρυσοῦς ἀστέρας,
κι’ ἂν τοὺς μιλήσῃς, σὲ περνοῦν ἐν στόματι μαχαίρας.

Πάλι σπαλέταις ζηλευταῖς, πάλι χρυσᾶ γαλόνια,
καὶ κόκκινα καὶ πράσινα καὶ κίτρινα σειρήτια...
γιὰ σᾶς πηγαίνουν κι’ ἔρχονται οἱ μῆνες καὶ τὰ χρόνια,
γιὰ σᾶς ἡ δόξα κι’ ἡ τιμὴ στοὺς δρόμους καὶ στὰ σπίτια.
Γιὰ σᾶς ροδίζει τὸ παρόν, γιὰ σᾶς γελᾷ τὸ μέλλον,
καὶ εἶσθε ὀλβιώτεροι κι’ αὐτῶν τῶν Ἀρχαγγέλων.

Ζηλεύω τὰ γαλόνια σας μικρὰ τε καὶ μεγάλα,
ζηλεύω τῇς κορώναις σας κι’ ἐκεῖνα τὰ φτερά,
κι’ ὅταν ἰδῶ κανένα σας στὸ ἄλογο καβάλλα,
τρισμακαρίζω μόνος μου ἐκείνη τὴν κυρά,
ὁποὺ γιὰ ταῖρι λατρευτὸ στὸ πλάϊ της θὰ πάρῃ
τέτοιο λεβέντικο παιδὶ καὶ τέτοιο παλληκάρι.

Πρῶτοι ἐσεῖς στὸν ἔρωτα καὶ πρῶτοι στὰ τσουμποῦσα
γλεντᾶτε ὅλον τὸν καιρὸ μὲ τὰ σπαθιὰ κρυμμένα...
τραγούδα τοὺς σπαθάτους μας, κατακαϋμένη Μοῦσα,
ὅλοι δουλεύομε γι’ αὐτοὺς κι’ ἐκείνοι γιὰ κανένα.
Εὐτυχισμένοι ἄνθρωποι κι’ αὐτοὶ σὰν τοὺς παππάδες,
ποὺ μὲ τὸ ἀλληλούϊα τραβοῦν γεροὺς παράδες.

Ἀφ’ ὅσους ἐκηρύξαμε πολέμους ἕως τώρα
μόνο σὲ σᾶς δὲν ἔγινε παραμικρὴ ζημία,
ἐνῷ ἐμᾶς πρὸς χάριν σας μᾶς ἔφαγε ἡ ψώρα
κι’ ἀφίνομε τὰ κῶλα μας εἰς τὰ Νοσοκομεία.
Χαρῆτε, παλληκάρια μου, κι’ ἡ τύχη σας δουλεύει,
καὶ τὸ Ταμεῖον μας γιὰ σᾶς ποτὲ δὲν μουφλουζεύει.