Εδώ ήρθαμε για να μην ξεχάσουμε,
όχι για να κλάψουμε.
Δεν έχουμε δάκρυ πια.
Στέρεψε ύστερα από μερικές γενιές προσφυγιά.
Έχουμε μόνο χαμόγελο. Χαμόγελο δημιουργίας,
γιατί, εάν χρειαστεί, μόνο εμείς θα τα ξαναχτίσουμε.
Αυτό θα `πει: από την τέφρα μας ξαναγεννιόμαστε,
αρκεί και μόνο η στάχτη να’ ναι δικιά μας.

και τώρα, στον γυρισμό,
θα πάρω από `δω
σκόρπια στάχτη και σκόνη,
εκείνη του είκοσι δυο.