Περνάει η μέρα μ’ αχινούς κι ένα κλαυθμό
αυτό που ξέρουν να χτυπάν πάντα οι άλλοι
κι εσύ γυρνάς μέσα στης πόλης το ρυθμό
και ζητιανεύεις τη ζωή που φεύγει πάλι.

Τρεις πάντα χτύποι στο ασπράδι των ματιών
λίγα τα λόγια τα μικρά που χουν σαλπάρει
κι ένα φεγγάρι καίει την άκρη των χειλιών
από τη ζωή που μες στα χέρια σου έχεις πάρει

Πετάω ταχύτητες στα μάτια φεγγαριού
να βρει η άνοιξη αιτία να τουμπάρει
βαστάω ελπίδες ριζωμένες του ζαριού
πως θα `ρθει η αυγή για να με πάρει.

Μυρίζει πάλι επαρχία και πονάω
που φεύγουν άδεια τα ποστάλια από καιρό
κι ένα ρολόι θα `χω πάντα να μαδάω
να βρίσκω και το χρόνο μου φυρό.