Γυρεύει ἀπὸ τὸν ἴσκιο σου,
φιλόστοργη μητέρα,
ἡ ὡραία σου θυγατέρα
ἐλεύθερη νὰ βγῇ.

Θυμᾶσαι; - τὸ κορμάκι της
εἶχες συχνὰ μετρήσει
μὲ αὐτὸ τὸ κυπαρίσσι,
ποῦ φύτεψες ἐσύ.

Τώρα ἡ κορφή του – ἰδὲς τηνε! -
γιὰ ἥλιο διψασμένη,
ἀπὸ τὸν ἴσκιο βγαίνει
καὶ πάει μεσουρανίς.

Σὲ γυναικὸς ἀνάστημα,
γιατὶ κ’ ἡ κόρη ἀνέβη;
Τὸν ἔρωτα γυρεύει,
τὸν ἥλιο τῆς ψυχῆς.