Μάθαμε κάτι από φαινόμενα και δάση;
Δεν κουράστηκαν να μας το λένε οι δάσκαλοι
Ευτυχώς κάτι θυμόμαστε ακόμη:
Μια φούχτα χώμα να κρατώ και να σωθώ μ’ εκείνο
Πόσο όμως έχουμε δει φύση;
Ερωδιούς από κοντά, για παράδειγμα;
Ηφαίστεια μήπως;
Πόσο έχουμε ακούσει δάκρυα;
Έχουμε άραγε διαβάσει καλά
Το σώμα; (Από το πρωί μας ανήκει.)
Τι πάει να πει, άραγε, εκείνο το μισοξεχασμένο:
The body dies; the body's beauty lives;
Θα απαντήσουμε; Θα απαντήσεις ποτέ;
Ας ανοίξω το ρήμα το παράθυρο
Στο διχαλωτό ποτάμι αυτής της μνήμης
Παρεμπιπτόντως λέγεται Νείλος
(Ή ό,τι άλλο προλαβαίνεις να πεις)
Καθώς αναποδογυρίζει η μέρα
Μαζί με τους πίνακες του δωματίου
Τα έπιπλα, τα βιβλία,
Τους όρκους των ερώτων
Και μπαίνει θριαμβευτικά ο τρίτος
Παγκόσμιος πόλεμος
Θα κάνουμε το παν να ξεμπερδέψουμε
Εγκαίρως όλες τις κλωστές του θανάτου
Τη σκευωρία του χαμένου χρόνου
Να ξεπλύνουμε καλά καλά
Το μέλλον από τα σκουπίδια της σκέψης

Πόσο να τρέξουμε στον πάγο
Ή στο λιοπύρι, μόνοι με άλλους;
Φυσάει δυνατά Οδύσσεια
Κι έχουμε πιει τόσο πολύ
Κι έχουμε πει τόσα πολλά για τον άνεμο
Τον θεϊκό που φέρνει έλεος και στοργή
Παντού μέσα στα ερείπια του κόσμου
Ίσως τώρα να μας πάρει μαζί του
Χωρίς επιστροφή χωρίς αστέρια

Μόνο όχι εδώ μόνο όχι εδώ.