Ὁ κόσμος ἀπεφάσισε τὸ δρόμο του ν’ ἀλλάξῃ,
νὰ συγχωρῇ καὶ ν’ ἀγαπᾷ, ποτὲ νὰ μὴ σκοτώνῃ,
ὁ κλέφτης τ’ ἄλλου τὸ ψωμὶ νὰ μὴ ζητῇ ν’ ἁρπάξῃ,
κι’ ὁ ψεύτης νὰ φουρκίζεται γιὰ τὴν ἀλήθεια μόνη.
Τοῦ γείτονά του τὸ καλὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ θέλῃ,
καὶ πῶς περνᾷ τὴν ὥρα του ποτὲ νὰ μὴ τὸν μέλῃ.

Ὅλα τ’ ἀνδρόγυνα νὰ ζοῦν πιστὰ κι’ ἀγαπημένα,
εἰς τὴν γυναῖκα μοναχὰ ὁ ἄνδρας της νὰ φθάνῃ,
ποτέ της νὰ μὴ φαίνεται μὲ μάγουλα βαμμένα,
καὶ οὔτε νὰ τρελαίνεται γιὰ μόδα καὶ φουστάνι.
Νὰ εἶναι ὅλα ζάχαρι, νὰ εἶναι ὅλα γλύκα,
κι’ ὁ κόσμος νὰ παντρεύεται χωρὶς παππᾶ καὶ προῖκα.

Νὰ παῦσουν πιὰ οἱ πόλεμοι, νὰ λείψῃ πιὰ τὸ αἷμα,
νὰ μὴν πατῇ ὁ δυνατὸς εἰς τοῦ πτωχοῦ τὸ χῶμα,
ὁ κόσμος νὰ μὴ σκιάζεται τὸ ράσσο καὶ τὸ στέμμα,
κι’ ὁ Δεληγιάννης νὰ γενῇ μὲ τὸν Τρικούπη κόμμα.
Οἱ βουλευταὶ νὰ μὴ ζητοῦν ρουσφέτια γιὰ τοὺς φίλους,
καὶ πέντε δέκα νἄχωμε τοῦ κράτους ὑπαλλήλους.

Οἱ νόμοι καὶ τὸ Σύνταγμα νὰ πᾶν κατὰ διαβόλου
νὰ μὴν εὑρίσκεται ἀρχή, κλητῆρας, Ἀστυνόμος,
κανένας τρελλο-Κωνσταντῆς νὰ μὴ μιλῇ καθόλου,
καὶ ὁ Σκουλούδης νὰ γενῇ ὁ πρῶτος γαλαντόμος.
Ὁ μπαμπαλῆς Καλλιφρονᾶς νὰ βάλῃ ραδιγκότα,
κι’ ὁ Ζαλοκώστας ποιητὴς νὰ γίνῃ σὰν καὶ πρῶτα.

Θὰ γράψῃ ἄρθρα κυρία στὴν «Ὥρα» κι’ ὁ Γονίδης,
γιὰ Πρέσβυς καὶ ὁ Κότταρης θὰ πάῃ στὸ Παρίσι,
μοναστηριοῦ ἡγούμενος θὰ γίνῃ ὁ Ροΐδης,
καὶ θέσι ὁ Βυζάντιος τελώνου θὰ ζητήσῃ.
Θὰ γίνουνε μανάβηδες οἱ δημοσιογράφοι,
κι’ ὁ Γιάννης ὁ Καμπούρογλους ἀκόμη δὲν θὰ γράφῃ.

Ὁ Παππαμιχαλόπουλος θὰ γίνῃ δικολάβος,
καὶ μυλωνᾶς ὁ Μπούμπουλης, ἂν θέλῃ καὶ βαρκάρης,
ὁ Ἄνταμ Σωτηρόπουλος ἀχύρων ἐργολάβος,
κι’ ὁ γυναικᾶς Αὐγερινὸς δὲν θἆναι σκανδαλιάρης.
Ὁ γέρο Κλάδος θὰ γενῇ στῇς Τούρκισσαις εὐνοῦχος,
κι’ ἐγὼ θὰ γίνω πιὰ πεζός... κι’ ἑκατομμυριοῦχος.