Ξετρυπώνουμε θάλασσες
και τις στεγνώνουμε στο απογευματινό φως.
Έπειτα καύσιμο υγρό κεντάμε σε ήλιους δειλούς.

Τα δάκρυα γίνονται ανεμώνες
και σφενδονίζονται οι πέτρες
από τα φλιτζάνια του καφέ
και το κρασί μες το σκοτάδι.

Οι λύρες χάνονται στης Αμφιτρίτης τους κοιτώνες.
Τραγούδησέ μου ξανά την Ιεριχώ.

Λέξεις συμπληγάδες φυτρώνουν μεσοπέλαγα
κι από τον στίχο μας τον κόκκινο
το μάρμαρο δονείται.

Μοιράστε κουφέτα για τους ζωντανούς.