Στέκεις κομψή και ραδινή
μες στο πολύπτυχο ένδυμα
κόρη που με κοιτάζεις σαν άγραφο χαρτί
και περιμένεις να διηγηθώ την ιστορία σου.

Δεν ξέρω αν αγαπήθηκες
με την αγάπη που έπρεπε
από άντρα ταιριαστό στην ομορφιά σου.
Ούτε μπορώ να φανταστώ

αν έγειρε να κοιμηθεί στον ώμο σου
σάρκα εκ της σαρκός σου.
Η θλίψη όμως που χαράχτηκε στο βλέμμα σου
με έσπρωξε να φανταστώ

πως στις χαρές δε χάρηκες όσο έπαιρνε,
αλλά στις λύπες δόθηκες-
και με το παραπάνω.