Σ’ ἕναν ἀθόρυβο κόσμο θὰ σβήσω κάθε μου ἀνάμνηση,
κάθε μου φλόγα περισυλλογῆς.
Θὰ περιμένω καὶ θὰ κοιτάζω.
Δίχως πνοὴ μὲ σέβας.
Σὰν νὰ λάτρευα ἕναν ἄγνωστο Θεό,
ποὺ θὰ γεννιόταν μέσα μου τριγύρω μου.
Καὶ ὁ Θεὸς αὐτός, ἂν ὑπῆρχε,
θἄπλωνε τὴν ἡσυχία του, πάνω στὸν ἀθόρυβο κόσμο.
Καὶ ἂν ὑπῆρχε κανεὶς δὲν θὰ ἤθελε νὰ μοῦ τὸ πεῖ
γιατὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θἄλειπαν καὶ τὰ πράματα δὲν μιλᾶνε.