Σακατεμένα, νικημένα,
αποδεκατισμένα από τους βαρβάρους,
τα δάση όσο πάει αφανίζονται,
όμοια με τα φύλλα της σκέψης.
Και κάτι μας αποδιώχνει ήδη από τα λιγοστά δάση
τα εναπομείναντα,
σαν πλάσματα ανεπιθύμητα
που αποδείχθηκαν ανίκανα
να βρουν εκεί μια στέγη.

Έχουμε χάσει την εστία την καλύτερη
ανάμεσα σε όλους τους οίκους της σκέψης∙
την εστία που, μεταξύ άλλων, μας εξασφάλιζε
δυο αρχές θεμελιώδεις:
τη μη σκέψη που σκέφτεται
και τη σκέψη που δε σκέφτεται.

Έχουμε χάσει τους ιλίγγους της σιωπής,
το σιωπηλό κόσκινο των φύλλων,
την υλιστική μορφή της σιωπής,
το χρώμα της σκέψης που `χει η σιωπή,
έως και την ίδια τη σκέψη της σιωπής.

Μόνο απομένει να ορθώσουμε το δικό μας δάσος,
βάζοντας στη θέση των κορμών,
των κλαδιών και των φύλλων,
αυτό το σύνθετο κουβάρι
από λέξεις και σιωπές,
αυτό το δάσος που εξίσου εξασφαλίζει
μουσικές μυστικές,
το δάσος αυτό που είμαστε
κι όπου φορές-φορές
ακούς ένα πουλί να τραγουδά.

Μόνο απομένει να ορθώσουμε το δικό μας δάσος
για να ολοκληρώσουμε την απαραίτητη τελετουργία
που συμπληρώνει τη ζωή:
ν’ αποτραβηχτούμε στο δάσος
και ν’ ανακτήσουμε τη μοναξιά.

Και έτσι να πάρουμε το δρόμο πάλι για το μεγάλο ταξίδι.