Να σε κρατήσω θέλω
σαν φρούτο άγουρο
στην πρώτη δαγκωνιά του
σαν μουσική που δε θυμάμαι
με ακρίβεια το σκοπό της
σαν ποίημα που ξέχασα
τους πιο πολλούς του στίχους.

Έτσι μισή η ανάμνησή σου να παλιώσει
ρούχο μισολιωμένο που θα φορώ κατάσαρκα
κι ό,τι κάποτε ζήσαμε
ρυτιδιασμένη ελαφρά κρούστα της θάλασσας
πάνω απ’ της άγνωστης ψυχής σου το βυθό
σαν ένα τίποτα κι όμως μαζί σαν κάτι
δειλό παιχνίδι του νερού και της ζωής μας.