Σαν να βυζαίνουν μια φωνή που δεν ακούγεται
Σαν να γλιστρούν πάνω σε δάση με φύλλα αργυρόηχα
Σαν να δοκιμάζουν έναν περίπατο στα χιόνια
Και να μην ξέρουνε το κρύο
Τα νήπια ακολουθάνε την τροχιά τους
Στον έναστρο ουρανό
Κι οι άνθρωποι φοβισμένοι κοιμούνται
Κοιμούνται μέσα στις αμαρτίες
Μέσα στις αμαρτίες νοσταλγούν
Τα πρώτα ρόδα
Τα πρώτα φώτα
Εκείνα που τους έδωκαν τον ύπνο
Και που η μνήμη άξαφνα τ’ αναζητά
Για να τα φέρει πλάι στα κοράκια
Της τωρινής μας μέρας.