Σαν τσιγάρο που δεν καίγεται πνίγονται οι σκέψεις μου.
Μες στη βρωμιά των λασπόνερων
αναλώνω τα πάθη μου,
όπως τα ελπιδοφόρα ρεύματα στο πάρκο.
Ως πότε όμως;
Σαν τσιγάρο που φλέγεται σε βρωμικα δάχτυλα
διασκορπίζω επάνω στα χαλίκια όλη την ενέργεια μου.
Τι κι αν στον ορίζοντα το φως αρνείται
να εγκαταλείψει τον άνδρα με το σκισμένο πουκάμισο.
Σαν τσιγάρο στα χέρια ισχνών ανδρών
που ορίζουν τον έρωτα στην υψικάμινο φωσφορίζουν
νωχελικά οι σκέψεις μου.
Χρόνος άχρονος σηματοδοτεί το πέρασμα από το παρόν στο απών,
όπου σπατάλησα άσκοπα ό,τι είχα συγκεντρώσει μ’ επιμέλεια απ’ την εφηβεία μου.
Σαν τον Αντίνοο του Αδριανού αποκρυπτογράφησαν
το σώμα στη σκιά των ρούχων,
που δεν επιτρέπουν να ξεκλέψω λίγη από την ηδονή τους.
Άλλοι απολαμβάνουν τα ηδονικά του πόδια.
Σαν τσιγάρο που δεν άναψε ποτέ κουβαλούν την ανατομία
του θανάτου και εμπορεύονται για μια χούφτα χρημάτων
την ηδυπάθεια των ματιών του.
Και συνδιαλέγονται με ανυποψίαστους περαστικούς, προφανώς
για να ορίσουν την τελική τιμή του εμπορεύματος.
Σαν τσιγάρο- που κρέμεται από τα χείλη του
- έτσι και τώρα το σώμα ζητά εκδίκηση και όνειρα για ανάπαυση.