Η κυρα-Στέλλα, ένα Ποτέμκιν, χωρούσε στις άβαφες
πόρτες, με το δίσκο της, εφτά χοντρές φουσκάλες το
φλιτζάνι, έλα καντάρη, φώναζαν στη Λαχαναγορά κι εμείς
δέναμε σκόρδα, με σάπιες ουρές, σε κοτσίδες, πλάι μας χαλβάς
Φαρσάλων Αγαπούλα
μόνο
κάτω από το μπετόν, βαθιά, πολύ βαθιά, έψαλλαν τα κεκραγάρια
χοροί ιεροψαλτών της ιουστινιάνειας εποχής, τους ανακάλυψαν
έτη μετά, πλάι σε πλατανοδάση με πέτρινα αηδόνια,
εκεί,
σε δέκα
όλα κι όλα,
στρέμματα.