Ξόδεψε τόσα χρόνια, θεοί μου, για ν’ αποκρυπτογραφήσει κώδικες
με υψηλά νοήματα,
μελετώντας συνεχώς τη σανσκριτική γραφή της ποίησης.
Απομονωμένος από τη μάζα και τις κραυγές του όχλου
έβρισκε συνήθως ξεκούραση σε μελέτες και δοκίμια.
Μέσα απ’ τις γεμάτες σκόνης σελίδες μίας ζωής
ερμήνευε την εγωκεντρική συμπεριφορά
ανόητων ποιητών,
που πίστευαν –τι ματαιότητα– ότι κατείχαν
τα μυστικά της κοιλάδας
του Αχέροντα.
Κι απομόνωνε με μία διάθεση πλήρως εξαγνισμού
κάθε περιττό, κάθε περίττωμα
που μόλυνε τις οδούς και που καλούνταν
να διασχίσει υψιπετής και υψινεφής,
όπως τον είχε διδάξει η ίδια η ζωή.
Η κλεψύδρα με την άμμο είχε πια ενισχύσει
την απειλή του χρόνου, ίσως και του τίποτα.
Και μέσα σ’ αυτή την ολωσδιόλου ρευστότητα
των σημείων και των καιρών,
προετοίμαζε με στωικά χαρακτηριστικά
να εγκαταλείψει τα έδρανα του αμφιθεάτρου.
Για νέους κόσμους.
Για νέες μελλοντικές προκλήσεις, προσκλήσεις και συναντήσεις.
Στο τέρμα της διαδρομής τον ανέμενε η Μαρία Κάλλας.