Απόψε είδα σε όνειρο τον αδερφό μου,
ν’ απλώνει γεμάτος χαρά στην αυλή του σπιτιού μας
κάτασπρα σεντόνια, γεμάτα αχνά αποτυπώματα φιλιών
που του χάρισε μια νύχτα εκείνη η οπτασία,
χαμένη ένα μεσημέρι στην ορμή του νερού –
κατέβαινε απ’ το βουνό παρασέρνοντας
χώματα, σπίτια, ανθρώπους και αγάλματα θεών που ποτέ
δεν εισάκουσαν τις προσευχές μας,
στέγες επικλινείς, ανάπαυλα των πουλιών για το ταξίδι τους.

Πάντα η χάρη μάς αγγίζει μόνο μια στιγμή,
και κάθε φορά κάποιος βγαίνει και μας σταματά,
χωρίς ποτέ να μας κοιτάζει στα μάτια.

Θυμάμαι συχνά τον αδερφό μου ανεβασμένο
υπερήφανα στη μηχανή του,
πριν πάρει τη μοιραία απόφαση
να συναντηθεί μαζί με την παρουσία εκείνη,
σε κάποιο αστρικό σμήνος, έτη φωτός μακριά
απ’ τα δύο τα γεγονότα,
της νύχτας που τον επισκέφτηκε η χάρη
και της ξέφρενης πορείας προς την αφύλακτη διάβαση.