Κατά την έξοδο μαρτυρείται η ύπαρξη,
τρίζει σιγανά,
σιγανά κερδίζει η αλήθεια
έναν μικρό λευκό τόνο.
Δεν έχει φωνές
μήτε αόριστα τραγούδια
παρηγοριά στον όγκο της ζωής
σιγανά μαζεύεται στους ώμους, στην πλάτη κρούει μονότονα το αβάσταχτο.
Δεν έχει αλληλούια
χωρίσματα ουρανών
σύννεφα διερρηγμένα
με κατάληξη, με κατάνυξη
αλληλούια εκπεσών
στις ρίζες και στα καταγώγια
επιμένων τη φώτιση
ως αποτύπωμα σκουριάς
χεριών μετά τη νίψη καρφιών η νήψη.
Πόσο μισούν να τους λένε κλουβί όταν σκοτώνουν πουλιά.
Πόσο μισούν να χαϊδεύουν φτερά όταν λυγίζει το σίδερο.
Πόσο σιγανά αμπαρώνει η πόρτα στο αλληλούια, στον αναστεναγμό.