Κατάπιε η παλίρροια
την καρδιά.
Κάτι θα έχει
να της πει η θάλασσα.
Μπλέχτηκαν τα φύκια
με τα δάκρυα,
υφάλμυρα πετράδια
σκοτεινού βυθού.
Τελικά ξεβράστηκε
στα αζήτητα του κόσμου,
Ροβινσώνας μιας άλλης ηθικής
ικανής
να ακούει τις εικόνες,
να βλέπει τη μουσική,
να θωπεύει το λόγο.