Μιλώ πολύ με τη Σιωπή, την αγαπημένη μου.
Ποια όμως; Υπάρχουν "είδη", "ποιότητες" Σιωπής!

Η αγαπημένη μου φίλη, δεν είναι η ψυχρή σιωπή.
Είναι η ζωσα. Δεν είναι υποχρεωτικά μονόδρομος.
Είναι συνειδητή επιλογή, επιδίωξη.
Δεν εκφράζει ενοχή, αλλά το δίκιο της απόλυτης αλήθειας.
Δεν είναι αυτή που δεν έχει να πει τίποτα,
αλλά σαν ρήτορας λέει τα πάντα.

"Αγάπησα τις λέξεις.
Αλλά μόνο μέσα στη Σιωπή έμαθα
να εκτιμώ την αξία τους!"

Μέσα στη Σιωπή βιώνονται
κι εκφράζονται τα βαθύτερα συναισθήματα.
Οι μεγαλύτερες, ακριβότερες αλήθειες μας.
Στον πιο μεγάλο πόνο είναι οδυνηρότερη από κραυγή.

"και την απάντηση σκληρή την έδωσε η Σιωπή της.
Πιο δυνατή από κραυγή και πιο πικρή από δάκρυ."

Στην πλημμυρίδα της χαράς η Σιωπή είναι τόσο "φλύαρη."
Δεν υπάρχουν εκφράσεις να την περιγράψουν.
Για τα θαύματα εκφραζόμαστε με έκσταση, λόγια άρρητα..!

Μπροστά στο μεγαλείο μιας ψυχής, τι να πουν οι λέξεις;
"Όταν τα έργα μιλούν, τα λόγια σωπαίνουν."
Η αγάπη μέσ’ τη σιωπή ζει τα πάντα.
Οι πιο όμορφες λέξεις φθίνουν την ιερότητα,
θαμπώνουν την ομορφιά της.

"Με τη Σιωπή σαν σου μιλώ κατάλαβέ με,
και χαμογέλα μου όταν στ’ όνειρο πετάω".
αυτή λοιπόν είναι η Σιωπή η φίλη, δασκάλα κι έμπνευσή μου.
" Στη μοναξιά μου μίλησα, γινήκαμε και φίλες.
Την ευχαρίστησα λοιπόν, γιατί μαζί της διάβηκα
της σκέψης και του λογισμού, τις σφαλιστές τις πύλες"...!