Λέω πως τον άξιζες ζωή τον δύσκολον αγώνα
κι ας μη με καλοδέχτηκες σε κάποιον Ελικώνα.
Και τη θυσία πως άξιζες —καημός και συλλογή μου—
που για την ίδια εσέ ζωή, πρόδωσα τη ζωή μου.

Βασιλικό τον έσπειρες το λόγο σε μια γλάστρα
και στο κατώφλι της ζωής ανθίζει λουλουδιάζει.
Διάβηκε αγέρας μύρωσε και πάει το μύρο στ’ άστρα.
Κόβει κι ένας παπάς κλωνί και τα ποτάμια αγιάζει.

Αιθέρια ανέγγιχτη μορφή στην άχνα κάποιου ονείρου
απ’ τα βαθιά της ύπαρξης ανάμνηση θείου μύρου.
Κι εγώ πασκίζω —ωιμένα πώς;— θλιμμένη αυτό το βράδυ
να σε σμιλέψω στο σκληρού του στίχου μου πετράδι.

Έσβησε εκείνος ο πυρσός που ήταν του ήλιου ταίρι
και τώρα μόνο ένα κερί μικρό κρατώ στο χέρι.
Μ’ ας είναι θεέ μου να μπορώ με πίστη να τ’ ανάβω
μοναχά για να περπατώ και για να μη σκοντάβω.

Ω της ζωής τα μυστικά κι ω τα χαμένα εκείνα...
Κι ω μοίρα των αθώρητων κι ανεύρετη πηγή.
Αυτού στο χώμα ταπεινά ν’ ανθίζουν κάποια κρίνα
κι αυτού να ξεφυλλίζονται μονάχα τους στη γη.

Τον ποιητή ψάξαν να βρουν του κάκου στη Γρενάδα
στη ρεματιά, στα μνήματα και στην πικρή κοιλάδα.
Όμως αυτός ανάμεσα γνωστών κι αγνώστων τόπων
ήταν βαθιά μες στις καρδιές κλεισμένος των ανθρώπων.

Σε λογαριάζω, σε μετρώ, σ’ αλλάζω, δε σ’ αλλάζω
απόφαση τυραννική που σ’ ακριβοζυγιάζω.
Κι εσύ τραβάς το δρόμο σου, στη βούλησή μου ξένη,
εκεί που χέρι αθώρητο της μοίρας σε πηγαίνει.

Έλαμψες δάκρυ τρυφερό σαν το μαργαριτάρι.
Άμποτες έτσι να `μοιαζαν με τη δική σου χάρη
όλα τα δάκρυα της ζωής και να `χουν αναβλύσει
απ’ τη δική σου την πηγή κι απ’ της χαράς τη βρύση.

Στην άπλα του Θερμαϊκού τα χρώματα πλημμύρα
καθώς απ’ τον ορίζοντα χάνεται πέρα η μέρα.
Και ρήγισσα βυζαντινή με τη βαριά πορφύρα
πάνω στα τείχη εκάθισεν η πορφυρένια εσπέρα.

Μπρος στη μεγάλη τη στιγμή και στη βαθιάν οδύνη
αναζητώντας —έστρεψα στα θάμπη των αιώνων—
μιας Αντιγόνης την ψυχή. Κι αλί μου, βρήκα μόνον
μια τρυφερή και μια δειλή να κλείνω μέσα Ισμήνη.