Σαν θα φύγεις, έξω –αχ!– θα βρέχει.
Μοναξιά στα τζάμια θα σταλάζει.
Την κακή μου τύχη δε θα νοιάζει
πως η αφεντιά μου δε θα σ’ έχει.

Σαν σίφουνας πώς μπήκες στη ζωή μου
και σάρωσες πατώματα και τοίχους.
Μου πήρες και τη στέγη και τους στίχους
και τίποτα δεν άφησες. Αλί μου!

Ας πέθανα χιλιάδες δυο φορές,
δε θέλησα την τύχη να πετάξω
που δίπλα μου σε είχα. Να φωνάξω
τα λόγια σου που γίναν εκδορές;