Ὡς πρῶτα, ποῦ γοργὰ σὲ ἀκολουθοῦσα,
καὶ πέρα επῆα στὸ Ταίναρο στὴν Ἴδη,
μὴ θέλῃς πάλε, ἀγαπημένη Μοῦσα,
μακρὺ νὰ κάμω ἀντάμα σου ταξεῖδι;

Χρόνια τότες πολλὰ δὲν ἐμετροῦσα,
τώρα τοῦ κόσμου τούτου εἶμαι στὸ φρύδι
καί, ἀντὶς ἀπὸ τ’ ἀστέρια ὁποῦ θωροῦσα,
μοῦ ἀστράφτει ὀμπρὸς τοῦ Χάρου τὸ λεπίδι.

Χωρὶς ν’ ἀκούω θλίψη γιὰ τοῦτο ἢ τρόμο,
μισεύω ξημερόνοντας, καὶ βγαίνω
βράδυ στὴ γῆ μ’ ἀπαραβίαστο νόμο.

Γιατί, ἂν χαθῶ σὲ πλοῖο ξεμακρυσμένο,
πρὶν βγάλω πέρα ἕνα μεγάλο δρόμο,
θὰ μοῦ φανῇ πῶς δύο φοραὶς πεθαίνω.