Μυστήριον μέγα
Με φανό θυέλλης
Κι όλα τα λαγωνικά των σπλάγχνων ξαμολημένα Αχ Αχ
Στις σάρκινες οροσειρές
Και στούς απρόσμενους κολπίσκους
Εξ επαφής εκπυρσοκρότησης
Που το πουκάμισο (άλλοι το λεν ταχύρυθμο τού κενού σφυγμό)
Υποσχετικά τυλίγει
Η αναρρίχηση
ή η ελεύθερη κατάδυση
Στήθους ψιθυρισμό στ'αυτί
Κοιλιάς υδατολαμπή κυματισμό
Χειροπιαστό μεθύσι δέρματος

Ουδέν ανεύρε.
(Τούτο το νυφικό δωμάτιο κρύβει πολλές εκπλήξεις)
Ήτανε λέει κενό !
Κενόν ιμάτιον !

Το ντυνόταν

- από καταβολής ραφής, καθώς
το νεφελοραφείον πρωθύστερα ανακοίνωσε -
Όλοι ή κανείς, είδος Φαντάσματος,
Να βρίσκει άλλοθι ο καιρός

(Οφείλουμε το βάρος της ευθύνης να επωμισθούμε
και χάρη γονατιστοί χρωστάμε
Που σ’ αποτρόπαιο τέτοιο σφάλμα κατά συρροήν
Κολάσιμο σε βαθμό κακουργήματος
Δεν εξαντλεί την αυστηρότητά του όλη
Αμείλικτα ξεσκεπάζοντας την άσαρκη του φύση
Εξαρχής.
Ασφαλτόστρωση ταξιδιού παραχωρείται.)

Πού ξανακούστηκε σώμα μες στο πουκάμισο ;
Μα κι αν υπήρχε
εδώ δε σού χαρίζεται
Κι αν μια φορά τ’ αγγίξεις
Αιώνες τρικυμίας θα το αναζητάς
Κραυγάζοντας στο θήλαστρο

Κι αν μες σε παραζάλη δίγνωμος το κοιμήθηκες
Ανάμεσα γάμο και διαζύγιο
Τη ζωή θα κυκλοφέρνεις ίδιος λάστιχο

Σύνελθε
Πού ξανακούστηκε σώμα μες στο πουκάμισο ;

Μυστήριον μέγα !

Εγώ δε λέγω εις Κενόν και εις την Παρουσία.

Ελάφι ελάφι
Τη φλογισμένη δίψα σου
Πηγή δεν έσωσε να πυροσβέσει
Το δέρμα τού νερού
Το σώμα τής σταγόνας
Ο στρόβιλος τής ηδονής μες στις νεροσυρμές
Κελάρυσμα συνάντησης τής γλώσσας με τον πόθο
Ο οργασμός τού κλύδωνα
Σώμα υδατογραφίας
Ρίγη βλεμμάτων παφλασμού
Καθρέφτισμα σε έρωτα υδάτινο
Μεταβολή Εσύ ! πηγή, νερό, δροσιά
Και η πηγή ελάφι
Να σε διψά ακατάληπτα
Πουκάμισο ήταν σύννεφο
Δίχως σταγόνα υδρατμούς
Παρά λευκή υπόκριση
Γαλάζιου ηθοποιού
Ταύτιση ρόλου εκστατικού
Μ’ ανίδωτης αλήθειας φλέβες

Ποιος το φοβισμένο καρδιοχτύπι σου ρυθμοδοτεί ;
Ποιος το λαχάνιασμά σου θεατρίζει ;
Ποιος την καρδιά σου έχτισε για να διψά.