Κύτα ἡ θάλασσα πῶς μένει
δίχως κίνημα, βουβή,
ἐνῶ ἡ βάρκα μου διαβαίνει
μὲ τὴν ὄμορφη ξανθή!

Πλῆθος λούλουδα γελοῦνε
στὰ προπόδια τοῦ νησιοῦ,
κ’ ἕνα κῦμα δὲν τραβοῦνε
μὲ τὰ μάγια τους αὐτοῦ.

Χωρισμένο τ’ ἀκρογιάλι
ἀπ’ τ’ ἀκίνητα νερά,
ὅλη ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη,
κράζοντάς τα ἐρωτικά.

Ἀλλ’ ἀπόψε μὴν ἐλπίσῃ
ἕνα μόνο τους φιλί,
πρὶν ἡ Θεία ξαναπατήσῃ
τ’ ἀνθοστόλιστο νησί.