Τεχνίτη ἐσὺ μὲ βάφτισες, καὶ λὲς νὰ γράψω ἀκόμη;
Δὲ μὲ συμφέρει· σκιάζομαι μὴ τότε ἀλλάξῃς γνώμη.
Ἄμ τῆς βουλῆς σου ἡ δύναμη σὲ τρόπο μὲ νικάει
ποῦ βγαίνει ὁ στίχος εὔκολα, καὶ σὰν πουλὶ πετάει.
Σῦρε, τοῦ λέω, καὶ φίλησε τῆς λυγερῆς τὸ χέρι,
ποῦ σ’ ἕνα πλούσιο λεύκωμα φωλιὰ θὰ σοῦ προσφέρῃ·
πόσοι, μικρὸ πετούμενο, θὰ σὲ φθονᾶνε, ὢ πόσοι
ἂν μία φωλιὰ λευκότερη ἡ ἀθώα καρδιὰ σοῦ δώσῃ.