Λιάζεται η σαύρα πάνω
στην πυρωμένη πέτρα, στήνω αυτί
ν’ ακούσω τι συνομιλούν, είναι όπως όταν
πρώτη φορά ονειρεύτηκε
η πέτρα την αναπνοή και μια παράξενη
ραγισματιά, πρωτοφανέρωτη
χάραξε τη στιλπνή της επιφάνεια· γυρεύω
τα μυστικά περάσματα, κρυφούς
κυματισμούς, γυρεύω πώς
η σαύρα μες στην πέτρα, εγώ
μέσα στη σαύρα, η πέτρα
στα κατάβαθά μου, πώς
ασύλληπτοι κυματισμοί με φέραν ως εδώ

εδώ στην εξοχή μια σαύρα να κοιτώ
όπως θα κοίταζε ο καθένας, ίσως φέρνοντας στον νου
τα λιγοστά που έχει ακούσει για τα ποικιλόθερμα
μια σαύρα να κοιτώ, δήθεν
μισοαδιάφορα, σαν λίγο
αφηρημένος,
τάχα σαν άνθρωπος της πόλης που ποτέ
δεν πάτησε ξυπόλητος μια πυρωμένη πέτρα.