Πολεμιστής, μπροστά στον πόνο γονατίζω·
μπροστά στον βράχο τον ασύντριφτο σωπαίνω·
τη σκέψη μου στα μαύρα έγκατα βυθίζω
και βλέπω, Κόρη, να φιλάς τον Ματωμένο.


Και λες: «Το πρόσωπό του πάντα ψηλαφίζω
και στον αέρα της νυχτιάς τον ανασαίνω
τον Άγγελο του Έρωτα και πάλι σφύζω
απ’ της Αγάπης τον παλμό τον μακρυσμένο».


Κι εγώ στην πέτρα κάποιος πάντα που σκαλίζει
το οργισμένο της Αγάπης σου το κύμα
καθώς ξεσπά και υψώνεται και αφρίζει

στο πάντα αταίριαστο για τις Αγάπες μνήμα...
... Σιωπή... Μια θέρμη απλώνεται - και σε καλύπτει -
από την αδιαπέραστη της Μοίρας κρύπτη...