Με γήτεψαν τα μάγια σου, Παμβώτιδα νεράιδα.
Πώς φάνταξες σαν όραμα γλυκό που δε ματάειδα.
Τούτο το μπλάβο δειλινό, την όμορφην εσπέρα
—μέρα γλυκιά του γυρισμού και της καρδιάς μου μέρα.
Κι όλο βυθίζω εκστατικά τη σκέψη μου βαθιά σου
και μέσα στη γαλήνη σου και μες στην τρικυμιά σου.
Μαζί με τις κλωνόγυρτες ιτιές στις όχθες γύρω
του θρύλου και της ομορφιάς ποτίζομαι το μύρο.
... Το θρύλο σου τον σμίλεψαν καλοτεχνίτες χρόνοι
και λάμπει κόσμημα ακριβό, χρυσό που δε θαμπώνει.
καθώς Γιαννιώτες χρυσικοί δουλεύουνε τ’ ασήμι
φλόγα σκαλίσαν την καρδιά κι αυγερινό τη μνήμη.
Το κάστρο σου δικέφαλος αϊτός βαριά κορόνα.
... Κάποιος σκοπός ξεχάστηκε παλιός στον καλαμιώνα.
Και μου τον φέρνεις μυστικά, γλυκά κι ειρηνοφόρα
με τα φτερά της θύμησης και του ρυθμού τα δώρα.
Μακρόσυρτο, παθητικό, παλιού καιρού τραγούδι,
του πόνου και της θύμησης αμάραντο λουλούδι,
της στοιχειωμένης ξωτικιάς μου λέει το παραμύθι.
Χρόνια κοιμάται στο βυθό και δεν αλησμονήθη.
Λάμπουν εκεί τα μάτια της ζαφείρια ένα ζευγάρι
και το πικρό της μυστικό σπυρί μαργαριτάρι.
Κράτησ’ το, Λίμνη, φυλαχτό στολίδι και πετράδι
και να `ναι σου σαν όνειρο κι ανάλαφρο σαν χάδι.
Γλυκό καθώς κι η ζάχαρη που ρίξαν στα νερά σου
χρόνια να πίνουν οι ψυχές ως ήπιε κι η κυρά σου.
Δε σου γυρεύω να το πεις. Βαθιά το `χεις σφαλίσει.
Μου φτάνει ο μαγικός σκοπός απ’ της χαράς τη βρύση.
Μου φτάνει να γλυκοθωρώ της όψης σου το οπάλι
—καθρέφτης Βενετσιάνικος και διάφανο κρυστάλλι—
κι επάνω την αγάπη μου χάδι απαλό ν’ απλώσω.
Το γαλαζένιο ατλάζι σου τρέμω μην τσαλακώσω.