Στην πλατεία. Διασχίζω την άδεια, έρημη πλατεία.
Ο χώρος και η νύχτα που πέφτει
ξεσκεπάζουν τη μοναξιά μου.
Γυρεύοντας απάγκιο σε σκέφτομαι.
Απερίφραστα όπως ένα τράνταγμα, ένας αναστεναγμός,
απερίφραστα τόσο καθαρό και καίριο:
Το πυρφόρο απάγκιό μου είσαι.

Εσύ με λυτρώνεις.

Ευαγγελίζεται

Αφουγκράζομαι κάθε παλμό σου.
Σαν άστρο πολυσύνθετο
μπήκες στη ζωή μου.
Η ακτινοβολία σου τυφλώνει,
εκπλήσσει, ευαγγελίζεται,
κι ανακυκλώνει το θερμό ερωτικό μυστήριο.
Άστρο πολυσύνθετο και λατρεμένο
αφουγκράζομαι κάθε παλμό σου,
όταν φόβοι, καταχωνιασμένα τραύματά σου,
κι ένα κυνηγητό από εφιάλτες
βγαίνουν στην επιφάνεια και σε ταράζουν.

Η κατάληξη

Πέρα από τα όρια θαμπωμένος
με το καλλίγραμμο σώμα της
που αγκαλιάζει στο κρεβάτι του.
Αλλά κι επιπλέον θαμπωμένος
που έκαμψε τις αντιστάσεις, τις αρνήσεις της,
κι επιτέλους την έφερε στο χώρο του.

Θαμπωμένος, ονειροπαρμένος, ρημαγμένος
από την ανεξάντλητη γοητεία της.