1.
Μέσα στη σκοτεινή μας κάμαρα
ζούνε δίπλα μας στίχοι πληγωμένοι.
Σε μια γωνιά εγώ και ο Σαχτούρης
να κρατάμε στα χέρια το γιαουρτάκι μας
να ξεκινάμε αλόγιστα τις μνήμες
κι αυτές να πέφτουν μες στην κάμαρα
σαν πυροβολημένα πουλιά
κι ο Σαχτούρης να λέει πως γεράσαμε
γιατί μόνο στην κάμαρα των ηλικιωμένων
η μνήμη στοιβάζει τόσα σκοτωμένα πουλιά.
Να τα κουβαλήσουμε έξω από το σπίτι λέω.
Όχι – λέει - αυτή είναι η προίκα του χρόνου
που κάποτε αρραβωνιάστηκε κρυφά την σιωπή μας

2.
Πρέπει να σταματήσω να γράφω.
Οι στίχοι ματώνουν με το μολύβι.
Δεν ξέρω πως να επουλώνω πληγές
με τι επίδεσμο και με τι βαμβάκι.
Οι γιατροί του στίχου έχουν όλοι εξορισθεί,
κάθε στίχος μονάχος του πασχίζει να σωθεί.
Άστο καλύτερα - δε σώζονται οι στίχοι
μου ψιθυρίζει ο Μπέκετ στο αυτί.
Έτσι πληγωμένοι κερδίζουν τον παράδεισο.

3.
Στίχοι στίχοι
και πάλι στίχοι.
Μπάφιασα από τους στίχους
δεν αντέχω άλλο
Θέλω να κάνω ένα ταξίδι.
Να βρεθώ σε μια χώρα που δεν έχει στίχους
αλλά να έχει έρωτα,
ατέλειωτο έρωτα,
αδάμαστο έρωτα
και να τη λένε Ελλάδα.