|
Στίχοι: Γεράσιμος Μαρκοράς
Μουσική: Αμελοποίητα
Φεῦγα, Μοῦσα! Γιὰ τὸ γάμο
ἑνοῦ φίλου μου ἀκριβοῦ
πέντε στίχους θὲ νὰ κάμω,
ὅπως μὤρθουνε στὸ νοῦ.
Ποια εἶν’ ἡ νύφη; - Περιστέρα,
ἀγγελόπουλο, Θεά·
τοῦ Χαριάτη ἡ θυγατέρα,
ξακουσμένη γιὰ ὀμορφιά.
Στόμα ὡραῖο, σὰ δαχτυλίδι,
ἴσια μύτη ἑλληνική,
ἕνα μέτωπο, ἕνα φρύδι,
ὁποῦ λὲς καὶ σοῦ μιλεῖ.
Σὰ βαλθῇ νὰ τραγουδήσῃ,
- μὲ τὸ δάσκαλο κοντά -
καὶ ταὶς πέτραις θὰ ραΐση,
ὄχι ἀνθρώπινη καρδιά.
Τάχα εἶν’ ἄλλη νὰ τῆς μοιάζῃ
εἰς τὴ Ζάκυνθο καὶ ἀλλοῦ,
σὰ γλυκίσματα ἑτοιμάζει
γιὰ τοὺς φίλους τοῦ γαμπροῦ;
Τόση τέχνη, τέτοια κάλλη
ποιος εἶν’ ἄξιος νὰ χαρῇ;
Μωρέ, πές μου, Λιμπεράλη,
πῶς τὴν ἅρπαξες ἐσύ;
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 284 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|