Δὲν εἶναι ἀλήθεια, ὡς ἄκουσα χίλιαις φοραὶς νὰ ποῦνε,
ποῦ τὰ γλυκόφωνα πουλιά,
σὰ νέα θὰ κάμουνε φτερά,
καθόλου δὲ λαλοῦνε.

Τὴν ὥρα, φίλε, πὤπασχες, ἐκεῖ ποῦ ἀγγέλου χνοῦδι
ἔβγανε μέσα σου ἡ ψυχή,
τάχα δὲν ἔδωκες ἀρχὴ
στοῦ κύκνου τὸ τραγοῦδι;

Γιατὶ κανέναν ἦχο του στὸν κόσμο δὲν ἀφίνει;
Ἄχ! ἦταν θέλημα Θεοῦ
τὸ τέλος τέτοιου τραγουδιοῦ
κρυφὴ `σου ἰδέα νὰ μείνῃ.

Τόσο ψηλὰ θὰ σ’ ἅρπαξε τὸ πρῶτο πέταμά του,
ποῦ, βλέποντας τὸν οὐρανό,
δὲν ἦταν ἄλλο βολετὸ
νὰ ξαναγύρῃς κάτου.