Πρότεινε δυο-τρία κέρματα,
χάλκινα όλα.
«Τόσο, όσο αυτά, δε βλέπω και καλά, παιδί μου»,
μικρή ντροπή του στράβωνε το στόμα.
«Τα βλέπεις;» πήρε να κλίνει η πωλήτρια το ρήμα
κλείνοντάς μου το καφέ της μάτι.
Ο διπλανός μου κάνει πως δε βλέπει,
μπορεί και να μη βλέπει κιόλας.
Φορούσε ο γέροντας παπούτσια αταίριαστα.
Ανάθεμα, είπα, στον δρόμο πάλι ο παππούς μου
με τα σανδάλια του λιωμένα;
Δε φτάνει που περπάτησε ως το τέρμα
τριών χιλιάδων χρόνων;
Δε φτάνει που ο γιος του τον κουβάλησε
μ’ αρβύλες ματωμένες απ’ τα σύνορα;
Δε φτάνει που μαζί τους ο εγγονός
προσμέτρησε άγονα νησιά
με πέλματα μες στα κουρέλια;
Ποτέ δε θα τελειώσει
ο δρόμος των σκισμένων παπουτσιών;
Και τι συναίσθημα ταιριάζει εδώ;
Η λύπη είναι μαλθακή κι ηττοπαθής,
εδώ θέλει συναίσθημα αιχμηρό,
σαν τις ρομφαίες που κρατούν οι γυναικείες μορφές
στα πατριωτικά ποιήματα,
όμως δε γράφονται καθόλου τέτοια
στην εποχή μας.