Τα ονόματα οδών πλησίον κοιμητηρίων,
ακόμα και στην παράξενη εκδοχή
της Leadville Street στη διασταύρωση με την Edmonton,
μάλλον πρέπει να έχουν τις ίδιες ονομασίες σε όλο τον κόσμο,
εντάξει κάποιοι μας βλέπουν ψηλότερα χωρίς οδούς
γιατί τους έθαψαν
στο Base Camp του Έβερεστ ή άλλοι βυθισμένοι σε τιτανικούς
μας βλέπουν πάντα με ένα αρμυρό μπλε
αλλά αυτή η άτιμη ίδια όψη φαίνεται να λέει :
μασουλάς κάλυκες
καταπίνεις λωτούς
στέκεσαι στα δυο
ανάσκελα
νανουρίζεις με χόρτα θανάτου τον ύπνο
(αγελαδοτρόφος είναι και ο θάνατος αν το σκεφτείς)
μαχαιροπήρουνα ασημένια και δόντια χρυσά
αραδιασμένα πίσω από τον ήλιο
σε ξεχασμένο hotel ημιφωτισμένου αυτοκινητόδρομου
ανάποδο εξώφυλλο ο Πόε πάνω στο κομοδίνο
(δε θυμάμαι πότε ακριβώς καθιερώθηκε
να διαβάζουμε ποίηση στα ξενοδοχεία)
η πλάνη στα ριζά των πεύκων και των κυπαρισσιών
πολύ βαθιά κάτω απ’ τα λευκά μάρμαρα
σαν τις χρωματισμένες μας επιδερμίδες
ότι ζούμε ή ζήσαμε
η σαρκοφάγος του παραδείσου ή της κόλασης
κόκκινη βάφει τη ζωή κάτω από το χώμα
κοράκια τρώνε τα μάτια μας
πολύ πριν αρχίσουμε αυτό το δρόμο
για να μαζέψουμε βαμβάκι ή ελιές
να βγάλουμε πετρέλαιο
να λερωθούμε
να ζήσει η οικογένεια αξιοπρεπώς
στο χώμα ενέχυρο η όψη.