Στόμα δίχως φωνή
χάνει απ’ το βλεφάρισμα της γεύσης
ώς και το χαλαρό τον κόμπο του φιλιού ακόμα.

Η φωνή είναι η αέναη ανάσταση,
χωρίς ωστόσο να `ναι και πιο θαυματουργή
από τη σύμπυκνη εικόνα της ύπαρξης.

Ο άνθρωπος δε ζει – νεκρανασταίνεται.
Στο κάθε του βήμα νεκρανασταίνεται.
Η δε φωνή είναι η μοναδική του σημαία
στη συνοριακή γραμμή όλων των μνημάτων.