Ἐπάτησες εἰς τὴ στεριά... παντοῦ μπάμ! μπούμ! καὶ τράκαις,
παντοῦ ζωὴ καὶ κίνησις καὶ κοσμοχαλασιά,
τὰ φέσια πλημμυρίζουνε τοὺς δρόμους καὶ ἡ βράκαις,
καὶ τῇς καμπάναις της βαρεῖ ἡ μία ἐκκλησιά.
Βλέπω ἀψίδες γύρω μου, κονκάρδες, λευθεριαῖς,
μυρσίναις, δάφναις, Γλάδστωνα εἰς ὅλαις τῇς μεριαῖς.

Μὲ τὰ παιδιὰ στὴν ἀγκαλιὰ γυναῖκες μαυρομάναις,
κυττάζουν δῶ, κυττάζουν κεῖ μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα.
Ἀκοῦνε νὰ σημαίνουνε τῆς λευθεριᾶς καμπάναις,
καὶ βάφεται ἡ ὄψι τους μὲ τῆς χαρᾶς τὸ χρῶμα.
Κάθε χωριὸ κατέβηκε ὁλόχαρο στὴν πόλι,
καὶ ἡ χωριάτισσαις φοροῦν τὸ πιὸ καλὸ φακιόλι.

Μαζί τους κι’ ἡ γερόντισσαις, μαζί τους καὶ οἱ γέροι,
εἰς ὅλους ζωγραφίζεται ἡ ζωντανὴ χαρά,
ἐκεῖνο τὸ ὁλόδροσο τῆς λευθεριᾶς ἀγέρι
στ’ ἀδύνατα ποδάρια των ἐχάρισε φτεριά.
Τοὺς βλέπεις καὶ τοὺς χαίρεσαι... ἀπὸ φωτιὰ γεμᾶτοι
ἀπάνω στῇς παντιέραις μας καρφόνουνε τὸ μάτι.

Τέτοιαν ἡμέρα τὄλπιζαν τὰ μάτια τους νὰ δοῦνε;
πὼς εἶναι πιὰ ἐλεύθεροι ἀκόμη δὲν πιστεύουν.
Γιὰ ἕνα ὄνειρο γλυκὸ ἀκόμη τὸ θαρροῦνε...
Συνείθισαν οἱ δύστυχοι τὸν Τοῦρκο νὰ δουλεύουν.
Εἶναι γλυκειὰ ἡ λευθεριὰ γιὰ ὅποιον δὲν τὴν ξέρει,
ἢ μὲ τὸ δίσκο ἔρχεται ἢ μὲ σπαθὶ στὸ χέρι.

Ζητιάνα ἡ λεβέντισσα ὁ σκλάβος τὴν γιορτάζει,
τὸ χέρι, ὅπου σίδερα τοῦ ἔσπασε βαρειά,
μὲ χίλια δυὸ φιλήματα ὁ σκλάβος τὸ σκεπάζει
δὲν βλέπει ἄλλο τίποτα παρὰ ἐλευθεριά.
Φθάνει νὰ ἔχῃ ὄνομα, νὰ ἔχῃ καὶ πατρίδα,
καὶ ὅλος γέλια καὶ χαραῖς, σκορπᾷ τὴν ἀλυσίδα.

Ἀλλὰ ἐνθουσιάστηκα πάρα πολὺ νομίζω,
καὶ νὰ μὲ συγχωρήσετε, χρυσοί μου Ἀθηναῖοι·
ἂν πάλι γιὰ ἐλευθεριαῖς καὶ δόξαις σαλιαρίζω,
ὁ Βόλος, τὸ «Μὴ χάνεσαι», καὶ ἡ ταράτσα φταίει.
Μία παντιέρα μοναχὰ ἐμπρός μου σὰν ἰδῶ,
εὐθὺς ἐνθουσιάζομαι, καὶ ἄλλα τραγουδῶ.