Στον Λουκά Κούσουλα

Επιστρέφοντας από τη Σκύρο, σταματήσαμε
στην προκυμαία της Χαλκίδας.
Ωραίος πεζόδρομος, αιθρία. Λίγο πριν τη γέφυρα
δύο νέα παιδιά στην αρχή του έρωτά τους
ζήτησαν να τους βγάλουμε φωτογραφία.

Στο βάθος ο λόφος του Καράμπαμπα.
Πίσω από τα όμορφα κεφάλια τους μέσα στο φακό
κύλαγε ο Εύριπος τα αλλόκοτα νερά του
και έπλεε αλίμενο καράβι του Σκαρίμπα.

Στην ηλικία τους,
εκδρομή στην Εύβοια με τη φοιτητική τους συντροφιά,
στο ίδιο αυτό τοπίο
στην ίδια πόζα την αρχέτυπη άλλοι φωτογραφήθηκαν.

Κι εκείνος τότε ο νεαρός πέρασε το χέρι του στους ώμους της
κι εκείνη τότε έγειρε πάνω του το κεφάλι.
Το πρώτο τους αγκάλιασμα.

Θαρρείς και πορευτήκανε μέσα στο υδάτινο τοπίο
που διαφεντεύει η σελήνη.
Η πλημμυρίδα του έρωτα, η άμπωτη του χωρισμού,
κι ένα φεγγάρι αργότερα

τι απ’ τα δυο δεν ήξερες, ούτε μαζί, ούτε χώρια,
άναρχα, ακαθοδήγητα, σταματημένα κι άστατα ίδια με τα νερά.
Κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή η πλημμυρίδα, η άμπωτη.
Σπασμένο καράβι το κορίτσι
έμεινε πέρα μακριά.
Τους φωτογράφησα εντέλει μπροστά στον Εύριπο αγκαλιά.

Όταν όμως πρότειναν κι αυτοί να μας φωτογραφίσουν,
απέφυγα τον Εύριπο, αυτό το ολέθριο φόντο.
Φωτογραφηθήκαμε τούτη τη φορά σε σταθερό τοπίο
έχοντας πίσω από τις πλάτες μας ασάλευτα τσιμέντα.
Τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα γιαπιά.