Κι αν δεν έγραψα για αποχωρισμούς,
είναι γιατί τίποτε δε θεωρούσα αμετάκλητο.
Πεταγόμουν, αίφνης, στο περίπτερο για τσιγάρα
κι όταν γύριζα, το άστρο που κοιτούσα είχε δύσει
και οι αγαπημένες και οι φίλοι είχαν χαθεί
στα φυλλώματα των δέντρων.
Ω, το "αντίο" δεν έχει τη διαφάνεια που πιστεύουμε
δε δείχνει ότι υπάρχει το αμετάκλητα χαμένο:
Κι αν ακόμη ξανασυναντηθούμε, εκείνοι θα'ναι διαφορετικοί
κι εγώ θα'χω αλλάξει.
Και κάθε αλλοίωση είναι κρυμμένη στη στιγμή
στο κάθε μας βήμα, στην κάθε μας λέξη,
στον κάθε στίχο.