Εμένα με συνέχει απόψε η έννοια
να σου ιστορήσω αφότου έχεις λείψει
το τι συνέβη στο έργο σου: έχει εκλείψει.
Δεν πίνουν της πηγής σου τ’ αργυρένια

και τα χρυσά τα νάματα. Κερένια
είδωλα πια κι οι ποιητές. Κι η θλίψη
του μηδενός στους πάντες έχει ενσκήψει
και μας κρατά σ’ αρπάγια σιδερένια.

Για ποια Φραγκιά μιλάς και ποια Εγγλιτέρα;
Τον Στίχο σου η λήθη σαβανώνει
κι οι νέοι σ’ αγνοούν –Γάλλοι και πέρα–

και ψευτοζείς μονάχα στα χαρτιά μου.
Κι ωστόσο μη σε μέλλει. Πρίγκιπά μου,
τούτ’ η εποχή τα πάντα θανατώνει.