Σε όσους χάθηκαν το `90)
Οι φίλοι έφυγαν χωρίς να χαιρετήσουν. Χάθηκαν ανάμεσα σε στήθη λευκά θηλάζοντας ύπνο.
Για αυτό επιστρέφω τις
νύχτες στ’ όνειρό μου. Ένα εκκρεμές στα δόντια του άγριου καιρού. Πέφτω, τα χέρια απλώνοντας για να τους φτάσω.
Αλλά στο παγωμένο χορτάρι, ίχνη τους ματωμένα. Στους ανθισμένους τους κροτάφους
μαζεύω λουλούδια πορφυρά. Κλείνοντας στις χούφτες μου την απορία που βαριανασαίνει
στα χείλη τους. Δεν ήταν Γη αυτή, ήταν νερό. Με την ψυχή του στριμωγμένη. Σαν
καθρέφτης ετοιμόρροπος μιας χώρας μακρινής .
Οι κήποι του ύπνου μου πνιγμένοι στα νυχτόβια άνθη.
Με μάτια κόκκινα καμένα από το φως. Τα σχοινιά τους,
έντρομα φίδια κρέμονται από το ταβάνι.
Με τα παπούτσια τους σφιχταγκαλιάζοντας ένα ενδεχόμενο,
θρεμμένο σε χώμα παρθένο.