Ήμουν έξυπνο έμβρυο:
Δεν ήθελα να έρθω στον κόσμο.

Μόνο ύστερα από δέκα μήνες και
Δέκα ολόκληρες μέρες
Σπλαχνίστηκα την θρηνωδούσα μάνα μου
Και έψαξα να βρω το δρόμο στη σκλαβιά.

Τουλάχιστον εκατό είκοσι ώρες
-έτσι ιστορούσε αναστενάζοντας η βάβω -
Το σπίτι μας το κάλυπτε σκιά θανάτου.

Αργότερα, αναρωτήθηκα συχνά,
Πώς θα το έβλεπε αυτό ο Φρόιντ απ΄τη Βιέννη,
Ή ο προφέσορας ο Γιούνγκ απ΄το Λιμμάτ.

Τελικά, ένα πρωί του Ιούνη,
Του μήνα των ρόδων, στον αστερισμό των Διδύμων,
Με κωδωνοκρουσίες, στις πέντε τα χαράματα,
Έπαψα να προβάλλω αντίσταση
Κι άφησα την προσωρινή μου κατοικία.

Μια αλλόφυλη ήμουν ήδη από παλιά,
Με αδυναμία στον πατέρα μου, ανήκα στο μακριά,
Στα αποδημητικά πουλιά και στα αστέρια.

Σε μια φωτογραφία παιδική
Μάχομαι να ξεφύγω με ορθάνοιχτα φτερά
Από την αγκαλιά της παραμάνας.

Από νωρίς επιθυμούσα το Αλλού.
Στα πέντε μου επιτέλους πήγα παραπέρα,
Όμως πάντα με έπιαναν ξανά.
Δυστυχώς.

Όχι, δε μου άρεσε αμέσως
Εδώ κάτω.