Τρυφερή που `ναι η νύχτα
Σαν εγκώμιο
Ξανθές πλεξούδες στο κεφάλι
Μια ευτυχία διαρκώς καταζητούμενη
Σαν χτύπημα στην πόρτα
Που μιλάει
Την έπιασα που χάιδευε έν’ άθλιο σκυλί
Πομερανίας.
– «Τι θέλετε;»
«Χρειάζομαι επειγόντως ένα φίλο»-
Το χέρι έκρυβε τον ήλιο απ’ τα μάτια της
Με ζήλο
Θλιβερό πουλί
Σ’ αψεγάδιαστο θέρος
Φώναζε με θρήνο τ’ όνομά της:
«Λούλα Μέυ».
Μίλια μακριά.
Η σιωπή μεγάλωνε σαν λάθος εποχή.
Ειδοποίησέ με
Να `ρθω κοντά σου,
Όπως παλιά.