Ένα κορίτσι
κρινοπλασμένο,
δὲν μὲ χωνεύει
τὸ ὀρφανό,

δὲν μὲ χωνεύει
ἄχ! τὸ καϋμένο,
γιατ’ εἶμαι, λέγει,
μελαχροινό.

Ἕνα μαχαῖρι
'πάρε, νὰ σφάζῃ,
σχίσε τὸ στῆθος
καὶ σἂν ἰδῇς

πῶς ἡ καρδιά μου
μέσα μου βράζει,
τότε βεβαίως
τότε θὰ `πῇς:

«Πρόσωπο ποὔχει
μέσα στὰ στήθη
τέτοιο καμίνι,
θὰ δυνηθῇ,

ὡσὰν ἐμένα
ἄσπρο νὰ μείνῃ,
δὲν θὰ μαυρίσῃ,
δὲν θὰ ψηθῇ;

Σἂν δὲν σ’ ἀρέσει
'μαῦρος νὰ μείνω,
σβήσε τὴν φλόγα,
καὶ παρευθύς,

ἐνῷ πασχίζεις
ἄσπρος νὰ γίνω,
καὶ σὺ κοντά μου
θὰ ζεσταθῇς,
κι’ ὅλους τους ἄσπρους
θὰ συχαθῇς!