Επιζητώ ένα τάφο για το ζωντανό μου σώμα.

Βαδίζοντας εγώ ο επώνυμος,

ανάμεσα στις πλάκες των ανώνυμων

πεσόντων του πολέμου

και με το βλέμμα στυλωμένο στην επιγραφή,

«The god knows them»,

μια τέτοια επιθυμία με κατέλαβε.

Θέλω να πεθάνω κατά κόσμον.

Να νεκρωθώ, ψάχνοντας ψηλαφιστά

για την άλλη ζωή.

Σκύβοντας στη φρεσκοσκαμμένη γη, θα βλέπω

το ίδιο πρόσωπο σ’ ένα χωμάτινο καθρέφτη.

Τα πουλιά, όταν θα με επισκέπτονται

κατά τις αποδημίες τους, θα τρέφονται

από του βλέμματός μου την οδύνη.

Δεν είναι όνειρο τούτο, πίστεψέ με.

Είναι προσφορά της αδυναμίας μου,

ίσως ανταπόδοση για την ερημιά της ζωής,

να μετατραπώ ως μαρμάρινο κτίσμα

μέσα σ’ αυτή την πόλη των νεκρών,

με τα παντός είδους αττικά φυτά.

Η επιθυμία αυτή με προφυλάσσει από μάταιους αγώνες

σε στίβους μάχης με χυδαίο ακροατήριο.

Έχοντας για παρέα μου κουρούνες,

περιστέρια και σπουργίτια,

θα τακτοποιώ τις κοσμικές μου εκκρεμότητες,

ευτελίζοντας συνεχώς

τα καιρούς βάσανα και τις κακοτοπιές μου.

Θέλω να προσφέρω στο ζωντανό σώμα μου

για σπίτι ένα τάφο.

Μακριά απ’ την πόλη,

ζώντας σ’ ένα τεράστιο ξέφωτο με σταυρούς

στο απέραντο κενοτάφιο των ανωνύμων,

θα έχω στο εξής για συντροφιά

το μουρμούρισμα του νερού που κυλάει

ανεμπόδιστο στ’ αυλάκια

και τη δυνατή ευωδιά των λουλουδιών,

προτού τα σκορπίσει ο άστατος καιρός

ή τα μαράνει το ανεπαίσθητο

κύλισμα του χρόνου.