Τη θυμάμαι μια ζωή
σαν ελιγμό

Παιδί
με τα ξαδέρφια μου και τη γιαγιά
να στροβιλίζομαι
στο μουντό κλιμακοστάσιο
Πύργου Λευκού
χωρίς ποτέ να πιάνω κορυφή

Με τον πατέρα, έφηβος
περιστρεφόμενοι
σε πηγμένες λεωφόρους
μάταια να ψάχνουμε ιατρεία

Νέος να τρυπώνω
από ελικοειδή σκαλιά
σε ημιυπόγεια δισκάδικα
για σπάνια βινύλια

Πατέρας ο ίδιος
να περιδινούμαι
στον περιφερειακό
συνεχίζοντας
γι’ Αθήνα ή Χαλκιδική

Λες κι η κάθε επαφή
ευκαιριακή
σαν μαγνητική απώθηση
επιδερμικών επαφών
ή αγχωτικών παρακάμψεων

Άραγε
απώθηση ομωνύμων
ή κάποια παραμελημένη απλή
συμπρωτεύουσα ανάγκη;