Καμιά φορά βγάζω νύχια,

τους επιτρέπω, δηλαδή, να μεγαλώσουν,

κι αν βγω στο δρόμο, κάθε εικόνα με πονά.

-Ποια ποίηση, λέω τότε,

δεν βλέπεις τον ανθρώπινο πόνο;



Τον βλέπω.

Πονούν, γιατί πονούν τον πλησίον.

Πεινούν, γιατί ληστεύουν τον πλησίον.

Εξαπατούνται, γιατί εξαπατούν τον πλησίον.

Ιδρύουν συλλόγους

εναντίον του πόνου,

εναντίον της κλοπής,

εναντίον της απάτης,

κι αρχίζουν πάλι ανάμεσά τους

να πληγώνονται, να ληστεύονται και να εξαπατούν.



Γυρίζω τότε πίσω.

Τόσο κακός που απόμεινα μόνος

και γράφω στίχους:



-Ναι, μου αξίζει η τιμωρία αυτή!