Ο άνθρωπος αυτός
που περπατά απέναντι στο πεζοδρόμιο
κάθε πρωί πριν βγει
πριν καταφέρει δηλαδή να βγει
επιτελεί μια επίπονη πράξη συναρμολόγησης.
Συνδέει τα χέρια του στο σώμα
το σώμα στο κεφάλι
τα πόδια του στο σώμα
το σώμα του στο σώμα.
Κάποιες φορές μπερδεύεται.
Άλλες, ξεχνά να πάρει μαζί του
τη φωνή ή τα μαλλιά του
τα δόντια ή τα γεννητικά του όργανα.

Η μόνη του ελπίδα
πως τούτο το Σεπτέμβρη
‒μόνο Σεπτέμβρη άλλωστε‒
μετά από μια σχέση με το θέρος
κατόπιν θερινής εκεχειρίας.
Η μόνη του ελπίδα λοιπόν
πως τούτο το Σεπτέμβρη
η συναρμολόγηση θα είναι επιτυχής.
Tουτέστιν μόνιμη.